Woensdag 18 oktober. Rio Perlas is een jungleresort met leuke onderkomens die tussen het bladergroen zijn gelegen. Langs de toegangsweg naar de huisjes loopt een beek, waarvan Dave niet is gecharmeerd. Veel teveel lawaai vindt hij. De foto van de beek die ik van Ton kreeg, vind ik overigens best mooi.

We gaan vanochtend voor het ontbijt vanaf 06.00 uur een rondje in het resort maken. Achter de eetzaal is een plasje waar een van de Elzermannetjes gisteren een Zonneral heeft gezien, een soort die hoog op mijn verlanglijstje staat. We hebben geluk, het prachtige beest is aan het jagen in het poeltje en heeft al snel een kikker te pakken. Slechts eenmaal vliegt hij op en zien we de prachtige vleugeltekening waaraan hij zijn naam te danken heeft. Helaas niet weten vast te leggen.

Bij het ontbijt krijgen we geen brood, maar rijst met zwarte bonen, waarvan ik als enige waarschijnlijk vind dat het best te doen is. Minder vind ik de melige tortilla, die zelfs met een roerei erop nog steeds flauw smaakt. Gelukkig zijn er ook vruchten en heb ik niet het idee met honger de deur uit te moeten. Vanochtend is het nationaal park Tapantí het doel. Tapantí ligt niet ver bij het resort vandaan. Het is de plek waar de meeste regen valt in Costa Rica. Zeven meter regen per jaar, met een record van twaalf is toch een aanzienlijke hoeveelheid en tien keer zoveel als jaarlijks in ons landje, toch ook niet als droog bekendstaand. Onderweg stoppen we nog even bij een beekje, waar we naast een paar Great-tailed Crackles niets zien.

Bij de ingang van het park worden we ingehaald door een drietal bussen met schoolkinderen, die nogal veel lawaai maken, zoals kinderen doen. We vrezen het ergste voor wat betreft onze rust, maar het zal meevallen. Zodra ze uit het zicht zijn, zien we ze niet meer terug.

We gaan al wandelend langs de halfharde weg op zoek naar vogels. Soms zie je niets, maar soms zijn er zogenaamde feedingflocks met veel verschillende soorten die zich in de bomen tegoed doen aan allerlei insecten. Gemakkelijk is het niet. De vogels zijn erg beweeglijk, zitten veelal in het bladerdak met minder licht en het licht dat er is, valt onder de noemer tegenlicht. Iets wat je als fotograaf eerder wilt vermijden. Dat ik de soorten ook al niet snel op naam kan brengen, helpt ook niet mee. Kortom, ik geniet, vind het heerlijk, maar foto 's maken ho maar. Het lukt me nauwelijks. Hieronder de magere resultaten.

We laten Tapantí achter ons en rijden naar restaurant El Cas in Paraiso. Ik heb begrepen dat het restaurant ook van de familie van Ernesto is, in ieder geval komt de koffie van de plantage van zijn ouders en die smaakt prima, net als de lunch overigens. Ondertussen kunnen we in de tuin allerlei vogels fotograferen, die op de opgehangen vruchten afkomen.

Anderhalf uur verder en na een prima lunch moeten we weer verder. Het liefst zou ik nog uren willen blijven, want hier kun je naar hartelust fotograferen. Voorlopig is het mannetje van de Green-breasted Mango hierboven mijn favoriet. Prachtige kleuren en af en toe goed in beeld.

Op weg naar Rio Perlas zien we bij het stuwmeer een Bat Falcon en een overvliegende Hook-billed Kite. Bij een stroompje zien we in het riet een Barred Antshrike, die voor mij nogal verborgen blijft. Het is al bijna donker als we bij het hotel aankomen. Als we teruglopen naar ons huisje zien we een Dink Frog, een onooglijk klein kikkertje. De koek is nog niet op, want we gaan op zoek naar uilen. Met de bus rijden we een bergweggetje op en na een behoorlijke zoektocht zien we een prachtige Mottled Owl. Mijn fototoestel ligt dan nog in de bus. Waarom? Geen idee, maar stom is het wel. Vandaag zagen we 120 soorten en de totaalstand is 181.

Donderdag 19 oktober. Weer staan we tijdig op en verzamelen om 06.00 uur voor een tochtje voor het ontbijt. Een Gray-capped Flycatcher begroet ons als we het resort verlaten.

De poot van mijn Hema-bril is afgebroken en ik gebruik de halve bril nog om mijn reserve (Hema-) bril voorlopig nog te sparen. Misschien vindt iemand dit gek, maar ja, ik ben zúnig en heb graag een plan B achter de hand. Verder is er tot vandaag nog niet zoveel gebeurd aan stommiteiten waar ik bekend om sta en waar achteraf altijd erg om gelachen wordt. Gelukkig voor de anderen is nu het moment aangebroken. Edwin heeft een vogel in de struiken gespot, maar weet niet wat het is. Ik werp ook een blik in de scoop en zie een vogel met de rug naar me toe zitten, ik zie zijn staart en een heel gek snaveltje. Ik weet er niets van te maken, maar als Dave er ook naar kijkt, dan hoor ik hem schamper zeggen: "Het is een blad!" Dan weet je weer waar je staat als vogelaar. Terug op het resort zien we een Torrent Tyrannulet, een soort die we gisteren in Tapantí van veel verder weg zagen.

Na het ontbijt, dat deze keer door iedereen beter wordt gewaardeerd door de rijst door brood te vervangen, rijden we naar een weiland met hoog gras, waar we in de miezerregen een aantal soorten hopen aan te treffen, waaronder Nicaraguan Seed-Finch. Naast een groep Black Vultures, die hun veren proberen te drogen en wat Variable Seedeaters, zien we voorlopig niet de gewenste seed-finch. Wel zien we een Gray-crowned Yellowthroat, de enige van de reis, die ik alleen maar verborgen tussen het gewas kan vastleggen. Toch de foto maar geplaatst om te laten zien hoe lastig het kan zijn. Even verderop zoeken we tussen de plantages naar de Prevost 's of Cabanesis Ground-Sparrow. Het is even zoeken, maar uiteindelijk komt er toch een mooi exemplaar tevoorschijn.

De volgende stop is op een plantage waar ze in een klein ravijn een vuilnisbelt voor zichzelf hebben gemaakt. We zien van ver een Yellow-headed Caracara en Masked Tityra's, maar van erg dichtbij veel Black Vultures. Ik maak met veel plezier veel foto's van deze "lelijke beesten".

We gaan naar een park met een heel oude kerk. We betalen entreegeld, maar de kerk laten we voor wat het is. Ernesto speelt aan de rand van het park een alarmroep af en plotseling zijn er verschillende soorten die erop op af komen, waarvan de Northern Beardless Tyrannulet de meest bijzondere is. Daarna gaan we naar een stuwmeer waar we op zoek gaan naar rallen. Veel verder dan het geluid van twee soorten, Uniform Crake en White-throated Crake, komen we niet. Het stuwmeer zelf levert naast een landschapsfoto ook niet veel meer op.

We gaan de lunch nog een keer gebruiken bij restaurant El Cas. Dat is helemaal niet erg en zelfs erg leuk. Het is deze keer wel iets minder druk met vogels, maar vermaken doe ik me toch wel. Vooral met een juveniele Green-breasted Mango, die een complete show weggeeft.

Terug op het resort gaat iedereen zijn of haar weegs, maar alleen Dave, Sander en ik gaan direct weer op pad om voor het invallen van de avond het park nog even af te struinen op vogels. Dat levert nog een blokker op in de vorm van de Stripe-tailed Hummingbird. De Black Phoebe is meer algemeen en die zien we vaker. De Bright-rumped Attilla is nieuw voor de reis, maar zullen we later ook in Sarapiqui nog zien. In de avond gaan we net buiten het resort nog op zoek naar uilen. We zien er inderdaad een uil, een Bare-shanked Screech-Owl, die Dave nog mooi op de plaat heeft. Maar of ik die ooit nog in het groot ga zien....? Vandaag scoorden we 107 soorten en de totaalstand gaat over de tweehonderd en wel naar 206!

Vrijdag 20 oktober. Vandaag vertrekken we alweer uit Rio Perlas, maar niet nadat we weer een rondje doen voor het ontbijt. Dit keer lopen we noordwaarts langs de Rio Perlas, de rivier waarnaar het resort is vernoemd. We gaan op zoek naar tiger-herons, maar die soort wil nog niet zo meewerken. Later in de reis zal dat beter gaan. De zon schijnt, de temperatuur is aangenaam en de jungle om ons heen ziet er prachtig uit. We zien diverse Keel-billed Toucans, maar ze blijven op afstand. Als ze even later naar de overkant vliegen, krijgen we iets beter zicht op deze kleurrijke vogel. Dave heeft zijn onafscheidelijke eenpoot mee. De mijne is thuis en soms mis ik die wel. Tiger-herons zijn er niet te vinden, dus we geven het op en gaan terug voor het ontbijt. Daarna de koffers pakken en naar de bus brengen. Vandaag gaan we eerst langs de koffieplantage van de ouders van Ernesto en daarna op weg naar een plaats aan de Caribische kust met de prachtige naam: Puerto Viejo de Talamanca.

Ernesto leidt ons rond op de koffieplantage van zijn ouders en ook zijn moeder laat een deel van de weg zien die een koffieboon aflegt voordat het zwarte goud in je kopje vloeit. Het is best interessant, maar dit deel had voor mij worden overgeslagen. Maar goed, het stond op het programma en in de brochure, dus dan moet je ook niet zeuren. Tijdens de uitleg van Ernesto vliegt er een vogel langs en als ik mijn camera grijp en de lens op de vogel richt en afdruk, dan gebeurt er niets. Het rode controlelampje brandt en blijft branden. Ten einde raad schakel ik de camera uit en haal het kaartje uit de camera of net andersom. Na alles weer op zijn plek te hebben gedaan en de camera te hebben aangezet, wil de camera het kaartje niet meer lezen. Ook niet als ik dit in mijn andere toestel uitprobeer. Wat ik ook doe, de toegang tot het kaartje blijft geblokkeerd. Weg foto 's van vijf dagen vogels kijken, weg goed humeur. Een nieuw kaartje doet het wel, dus het ligt gelukkig niet aan de camera. Ik maak de rest van de excursie nog wel mee, maar loop heel erg te balen. Er is al zoveel gefotografeerd en hoe moet het nu met het verslag op mijn site en het fotoboek. Pas weken na terugkeer naar Nederland en niet eerder nadat ik het kaartje naar Engeland heb opgestuurd naar LC Technology, waar ze de foto 's konden redden, weet ik dat het allemaal weer goed zal komen. Wel tegen een behoorlijke prijs, maar daar maal ik niet om.

Het is een behoorlijk stuk rijden naar Puerto Viejo de Talamanca en de rest van de middag zijn we daar druk mee. Onderweg stoppen we nog even bij de Bat Falcon en voor een Red-breasted Blackbird. Natuurlijk lunchen we nog onderweg en wel bij Rancho Antojilo Criollo. Ik krijg een enorm bord met eten, waar ik lang niet alles van op kan. De grote nachtvlinder die op een van de stoelen zit, is best mooi, maar ik weet er niet de naam van. Vlak voor vertrek nemen we nog een paartje Back-banded Wrens waar in een struik aan de overzijde van de weg. Te ver en te verborgen wat mij betreft, nog niet wetende dat ik deze soort morgen veel beter ga zien. In de schemer komen we aan bij hotel Cariblue, waar ik me het diner prima laat smaken. We maken ons op voor de roofvogeltrek. Aantal soorten vandaag toch nog 86 en de totaalstand is gestegen naar 219 soorten.